Ze znacznym uproszczeniem można stwierdzić, że rozwój nowoczesnego budownictwa szklarniowego idzie w dwóch kie­runkach.

Jeden kierunek zmierza do zmniejszenia nakładów inwesty­cyjnych na jednostkę powierzchni szklarni, a więc do budowy szklarni z małej liczby drobnoprof ii owych elementów stalo­wych. Jego stroną ujemną jest możliwość budowy wyłącznie szklarni blokowych z wąskimi nawami. W związku z tym po­garszają się warunki świetlne w szklarniach, niedostateczne jest wietrzenie w okresach silnego nasłonecznienia i wysokich temperatur zewnętrznych, podczas obfitych opadów śniegu po­wstaje niebezpieczeństwo wgniatania szyb, a mały rozstaw ele­mentów konstrukcyjnych utrudnia zmechanizowanie niektórych podstawowych prac. Bezspornymi zaletami szklarni blokowych z wąskimi nawa­mi są:

1) dobre wykorzystanie ziemi, ponieważ pod jednym da­chem znajduje się często wielohektarowa powierzchnia' pro­dukcyjna;

2) stosunkowo łatwa naprawa szklarni ze względu na ich

małą wysokość;

3) wyeliminowanie tzw. łączników czy korytarzy komunika­cyjnych, koniecznych między szklarniami wolno stojącymi.

Drugi kierunek w nowoczesnym budownictwie szklarniowym to konstruowanie szklarni pojedynczych znacznej szerokości (nawet 20 m) i długości ponad 100 m.