Istotnym zagadnieniem, często nie docenianym lub źle poj­mowanym, jest prawidłowe usytuowanie szklarni w stosunku do stron świata. Tradycyjnie przyjęto stosować kierunek pół­noc—południe. Przeprowadzone w kilku krajach badania wyka­zały, że dla szklarni wolno stojących najwłaściwszy jest kie­runek wschód—zachód. Kierunek ten umożliwia najlepsze wy­korzystanie światła dziennego od września do kwietnia, a więc w'okresie, w którym ilość światła decyduje o szybkości wzro­stu i rozwoju, roślin, a kąt padania promieni słonecznych na powierzchnię ziemi jest bardzo mały. W grudniu kąt ten dla szerokości geograficznej, na jakiej znajduje się Warszawa, wy­nosi około 14° w południe

Szklarnie usytuowane w kierunku północ—południe (N—S) nie korzystają zimą; w godzinach południowych, gdy promie­niowanie słoneczne jest najsilniejsze, z bezpośredniego promie­niowania słonecznego. W tafeich szklarniach cienie elementów konstrukcyjnych i szczeblin dachowych zacieniają całkowicie powierzchnię uprawną, z wyjątkiem części przy południowym szczycie.